“Free cable is the ultimate aphrodisiac.”
Eigenlijk vrij onbedoeld op mijn pad gekomen deze komedie film. Ik was vrijdagavond rustig aan het zoeken naar een film en deze kwam ik tegen via de streamingdienst ‘Netflix’. Eigenlijk vrij snel geïnteresseerd en heb ik deze film maar aangezet, ‘Carrey’ kan mij namelijk vaak erg goed vermaken en dat idee had ik nu weer. Eenmaal begonnen aan de film kwam ik erachter dat de film zowaar een soort ‘sterrencast’ bezit, en heeft ‘Ben Stiller’ al zijn komedie vriendjes opgetrommeld om zich voor deze film te vertonen met als hoofdrolspeler: ‘Jim Carrey’. In mijn ogen toch wel een geschikt figuur voor deze rol: overdreven en ook echt gestoord overkomen, iets wat ‘Carrey’ als geen ander kan.
Daarnaast pronkt ‘Stiller’ met nog wat meer leuke komische acteurs waarvan mijn persoonlijke favoriet ‘Jack Black’ ook niet mocht missen. Maar ook gebruikt ‘Stiller’ zijn eigen gezicht bij een moordenaar die op televisie voorbijkomt, en word ‘Owen Wilson’ gebruikt als de nieuwe vriend van ‘Robin Harris’. ‘Harris’ wordt gespeeld door ‘Leslie Mann’ en heeft een vreselijk irritante stem als je het mij vraagt. Voor de rest een redelijke cast met uiteraard ‘Jim Carrey’ in een hoofdrol die me eigenlijk minder wist te boeien deze keer, misschien vond ik hem wel irritanter. Het overdreven gedoe van ‘Carrey’ is namelijk niet echt altijd even interessant in mijn ogen, en in deze film verveelde het voor mij te vaak maar dan in de zin, ik had het na een tijdje wel gezien.
Het gene wat mij voornamelijk wisten te boeien was het verhaal en het concept wat ik enigszins nog aardig leuk vond om te volgen en de muzikale keuzes in de film. Het verhaal gaat (en is vrij simpel) over een man wiens kabeltelevisie niet werkt. Wachtend op de monteur komt deze al vrij druk binnen (te laat) en dit is ‘Chip Douglas’.
’Chip’ zorgt ervoor dat de televisie weer werkt maar krijgt daarna nog een vraag, of hij voor vijftig dollar de premium zenders er ook bij krijgen. ‘Chip’ wil dit doen, en doet dit gratis maar vraagt wel of ‘Steven’ een dagje mee wil en dat ze misschien vrienden kunnen worden. ‘Steven’ is hiermee akkoord en gaat mee met ‘Chip’ die hem vervolgens als beste vriend beschouwd en constant op duikt in het leven van ‘Steven’. Hij is er een keer klaar mee en probeert ‘Chip’ te verbannen uit zijn leven, zeker wanneer hij erachter komt dat hij met een prostituee naar bed is gegaan. ‘Chip’ accepteert dat niet en doet er alles aan om bij ‘Steven’ bevriend te blijven, en het wordt van goede daden alleen maar slechter en loopt uit tot hevige stalking.
De film eindigt trouwens nog wel geinig met ‘Chip’ in de traumahelikopter als hij word afgevoerd en dan met de verzorger in de helikopter begint te vragen, waarbij de volgende scene ontstaat:
Helikopter verzorger:
“Hang in there, pal! You're gonna make it, buddy.”
Chip Douglas:
“Hey! Am I really your buddy? “
Helikopter verzorger:
“Yeah, sure you are.”
En de daaropvolgende lach van ‘Chip’ dat verraad wat hij wil gaan doen nu ‘Steven’ uit zijn leven is en hij een nieuwe ‘beste’ vriend heeft gevonden. En je als kijker wel weet wat er gaat gebeuren.
De muzikale keuzes daarin tegen hebben mij toch wel erg doen vermaken. Ik zelf als rock en metal fan heb daarvan genoten maar ook wetend dat twee acteurs in deze film ook fan zijn van de zelfde muziek klasse. Zo speelt ‘Jack Black’ uiteraard in de rockband ‘Tenacious D’ samen met zijn partner ‘Kyle Gass’ en is ook verwaand fan van de muzieksoort. Ook ‘Jim Carrey’ is er niet vies van. Zo kwam hij al eens in beeld met de death metal formatie ‘Cannibal Corpse’ in de eerste ‘Ace Ventura’ film.
Toch het gene waar ik me het meest mee heb vermaakt is de karaoke avond die bij het huis van ‘Steven’ werd georganiseerd. We openen deze scene met een oudere man die American Woman zingt tijdens de karaoke avond, origineel natuurlijk van ‘The Guess Who’. En de klapper van de avond was voor mij toch wel ‘Carrey’ die de hit ‘Somebody to Love’ van de jaren zestig rockband ‘Jefferson Airplane’ zingt. Geweldige scene ik heb er echt van genoten en me kapot gelachen.
Ik had helaas wel iets meer verwachtingen. Het is vermakelijk op veel vlakken, daar niet van. Maar toch werd vooral het typetje van ‘Carrey’ na een tijdje behoorlijk vervelend en eentonig. Zo kom ik er achter dat ik dus geen fan ben van alle typetjes die de beste man naar buiten brengt. Desalniettemin zeker geen slechte film, prima vrijdagavond vermaak.
3.0*
